Na een periode vol tegenslagen gebeurde het dat ik verhoutte. Toen dat na verloop van tijd vanzelf overging, besloot ik om een rondreis te maken. Door de steden over de waterwegen door de velden. Ik keek met nieuwe ogen om me heen. De wereld bleek in de tussentijd flink veranderd te zijn. Voor de mensen thuis schreef ik onderweg het bericht ‘Was ik Pinocchio (dan waren dit mijn bevindingen)’:

Een stoel is een paard in statu nascendi
Een spiegel is een waterplas aan een spijker

Omdat je geen touw om de wolken kunt gooien
zijn er zeilen uitgevonden
Omdat je geen knoop in de regen kunt leggen
is de plu ontdekt

De klok telt het ademhalen van de tijd
De golfstroom is een rivier die door de oceaan trekt

Kijk je in een gezicht dan zie je water
Kijk je in een vensterruit dan zie je zand

Een blinde vlek komt tevoorschijn
door er iets in te laten verdwijnen

Waar jij een vaas ziet zie ik twee gezichten
Waar jij gezoem hoort hoort een bij een honingroute

Voor rijke mensen geldt de vraag
wat hou je over als het zwembad leegloopt
Voor arme mensen verdient het aanbeveling
de goalpalen te verplaatsen

Twee dingen doen de ambtelijke molens
buitengemeen goed: niets & te veel

Wat vloeistoffen als de beste kunnen is verdampen
vaste stoffen daarentegen zijn beter in verkruimelen

Omdat een ladder niet leunen kan tegen een wolk
is ooit het weerbericht uitgevonden én het boek

Wat echter nader onderzocht moet worden
is van vliegende dingen de neiging om te vallen
en van ademende om te stokken

K. Michel (1958) studeerde filosofie. Zijn recentste publicaties zijn Speling zoeken (verzamelde poëzie, 2016) en Te voet is het heelal drie dagen ver (gedichten, 2016).

Meer van deze auteur