Poëzie

Uit de diepte

drieluik in vier delen

Onno Kosters

Weißt du, der Raum ist unendlich,
weißt du, du brauchst nicht zu fliegen,
weißt du, was sich in dein Aug schrieb,
vertieft uns die Tiefe.

  • Paul Celan

1. Luister
Pain doesn’t exist – out there. Pleasure doesn’t exist out there.

Ik zie ik zie wat ik niet zie: de bomen vol
roestige blikken (hoor oerossen grazen,

het woud heeft oren, het veld heeft ogen),
vol gaten van hagel die blikken, de bomen

in blad, vol in blad daar omheen. Bucolisch?
Boosaardig? Bosch’ bos aan de rand van de stad

waar bouwputten zwijgen, waar casco’s de klei in

verdwijnen: de last van een loodblauwe lucht;

waar onder een hemel waar strepen
op reis gaan de straten zich vullen

met nog steeds iedere morgen de drommen on-
doden die de brug over stromen, die, zwijgend,

gepantserd in mantels die alles verhullen
zich ondergeschikt aan een wereld die bol staat,

die aanstonds barst maken. Zo aan zichzelf knagen.

2. Luister
In cases of extreme survival,
pain can be killed.

Zo aan zichzelf knagen,
eigen vlees eigen bloed,
spooktand in spookhand,
onooglijk lijf dat hij was, loodrecht lijk dat hij is,
overbeet in onderarm,
grote, sloom genomen doses,
Goya’s Saturnus,
de waanangst,
de ogen die uitpuilen die zwijgend het uitkrijten

dat het zo moet dat het zo moet omdat het zo moet omdat het zo moet.

3. Luister
Applying cranial magnetic stimulation,
we will now try to improve the pain.

Dat het zo moet, omdat het zo moet,
Marsili, gewichtsloos en schitterend
als een buik na een maal in Toscane,

leviteert langs een dal waar het sindsdien geen tijd is,
geen tijd, waar geen weer, huifkarren
stil staan.
Reizigers stollen verbaasd waar ze stonden,

maar hij hij is niet een van hen.

Komt hij zwijgend tot stilstand, landt,
zijn gemaskeerde gang,
zijn binnenst gehuil dat zich stom houdt
in het niets dat de bergkam versluiert,
aarzelt,

Goya’s Colossus,
de afkeer:

4. Luister
I thought that this was funny,
so I did it again.

de afkeer, de afkeer, omdat hij
van dat niets weet.

Marsili,
verstoten,
buiten beeld bij een stoplicht voor altijd op groen.
En niemand die er oversteekt
en niemand die toch doorloopt
als het op rood springt want het springt niet op rood
dat doet het niet het springt niet op rood
en niemand die zich haast en niemand zonder haast,
hier is niemand,
hier is hij,
Marsili,

de vastheid is zoek, zo ontluisterd, zo gehecht is hij
aan wat niet plaatsvindt.
Alleen maar die ijswand
tussen hem en de hand van de ander,

de hand met het pennenmes, de hand met de etsnaald,
de hand die het woud snijdt het oog krijt de huif sluit
de hand in de mond van de god zonder tanden

tandvleesbanken die maar rondgaan, zwijgend van zijn vlees
silage maken
die laagjes maakt.

De ruiten van de tram die niet voorbij rijdt,
de tijd: niemand die kijkt naar de
maaltijd die nergens uit blijkt.

De citaten komen uit de bbc Horizon-documentaire The Secret World of Pain, uitgezonden op
31 januari 2011. Leden van de Toscaanse familie Marsili lijden aan een genetische afwijking die maakt dat ze geen pijn voelen: het ‘Marsili-syndroom’.

Onno Kosters (1962) is dichter, vertaler en docent Engelse letterkunde en Vertalen aan de Universiteit Utrecht. Zijn meest recente dichtbundel is Waarvan akte (2018). Hij vertaalde onder andere Seamus Heaneys District and Circle (met Han van der Vegt, 2013) en Time is a Mother van Ocean Vuong (2022). Hij werkt op dit moment aan een hervertaling van The Waste Land.

Meer van deze auteur

Uit:

Nummer 4/2011

Lees verder