Ik wilde een fragment maken, losgezongen

van alle intenties waarmee ik wat uit mijn handen komt 
bij voorbaat log en van te zware klei maak
al wist ik dat de hoogmoed die mij had bevangen 
mij zonder hoop zou achterlaten iets in te brengen
tegen het betekenisloze dat onder alles blijft liggen 
als moeras wijder en dieper dan van wat wij tijd 
noemen op onze vale falende klokken.

Ik zag het fragment contouren krijgen

in het werk van Mark Chung die een appel deed glimmen 
uit marmer of nee, die marmer deed glimmen uit appel
nee, uit herinnering aan het huis van zijn oma 
de moeder van zijn overleden moeder in Oostenrijk 
waar hij als kind heen werd gestuurd vanuit Hongkong
als zijn vader zich in de zomer wellicht geen raad wist 
met het kind, het missen te groot was 

en er geen ruimte was voor ontbreken.

Grootmoeder en kleinkind deelden geen taal. 
Tussen het Duits en Chinees glansden appels 
die oma steeds een beetje anders op een schaal legde. 
Mark nam er foto’s van die hij mij na haar dood liet zien
op een kunstacademie in Amsterdam. Hij pelde 
herinnerde appels uit marmer en ik wist niet wat ik zag.

Alles buiten Mark leek zich sneller te voltrekken. 
Hij zat daar maar buiten de tijd te schuren. Vijlde 
het genadeloze waaruit een appelpartje verscheen 
dat oma voor hem neerlegt om een hap van te nemen 
kom neem er nog een uit de stenen schil.

En terwijl wij uiteenvallen zijn deze fragmenten heel.