Behoedzaam doch slagvaardig kruip je uit mijn onderbuik
omhoog, strekt ledematen, smeert gewrichten, marcheert
over het middenrif. Zo zie ik je graag, niks geen valse
bescheidenheid, gewoon breed midden in de poort
gaan staan, niks en niemand binnen laten. Je

vraagt wat je verder nog. Een gangenstelsel
is in mij verdwaald, grootstedelijke catacomben,
de kelder van mijn eigen kleine sociale huurwoning.
Scherm mij af, oude weerzin, er zit iets aan te komen.
Het komt van nóg lager, ik voel het aan mijn grottenwater.