Verhaal
Hiromi Kawakami
Hiromi Kawakami had eerder onder een andere naam al science-fictionverhalen geschreven, maar 'God' is haar officiële debuut uit 1994. Ze won er de Pascal Debuutprijs voor Korte Verhalen mee. Intussen heeft ze meer dan een dozijn boeken uit, die meermaals zijn bekroond.
Onlangs verscheen in Nederlandse vertaling _De tas van de leraar_, de roman uit 2001 waarvoor ze de prestigieuze Tanizaki-prijs kreeg. Dat relaas van een ongebruikelijke liefde tussen een vrouw van achtendertig en haar oud-leraar van de middelbare school kan op het eerste gezicht heel andere koek lijken dan 'God', maar toch zijn er ook raakvlakken. Het opvallendste is misschien de behoedzame, zelfs kuise emotionele toenadering tussen de twee hoofdpersonages. Verder zit ook in _De tas van de leraar_ een hoofdstuk met fantastische elementen. Die inslag vind je terug in veel van Kawakami's werk, en ook in dat van menig andere Japanse auteur. Haruki Murakami is dus lang niet de enige in wiens verhalen pratende dieren opduiken. Die hebben een lange traditie in de Japanse volksverhalen.
Toch is de vanzelfsprekendheid waarmee het ik-personage hier over haar ontmoeting met de beer vertelt verrassend. Dat een en ander niet zo voor de hand ligt, blijkt uit de reacties van andere mensen die het duo tegenkomt. Het is natuurlijk niet moeilijk dit verhaal op allegorisch niveau te lezen en de beer te zien als symbool voor de 'vreemdeling', de 'ander', die komt inwonen in een nieuwe omgeving (in dit geval het niet altijd even xenofiele Japan). Kawakami suggereert ook dat de Japanners zelf hun aloude gewoonten hebben vergeten, terwijl de nieuwkomers ze wel vol goede wil in acht houden, zoals het aanbieden van noedels aan de buren wanneer men ergens zijn intrek neemt. Die gewoonte komt eigenlijk voort een woordspeling. 'Soba' is het Japanse woord voor een soort boekweitnoedels, maar geschreven met een ander Chinees karakter betekent het 'naast'. De beer is ook opmerkelijk voorkomend en praat bijzonder beleefd, iets wat volgens sommigen nogal wat Japanners tegenwoordig ook lijken te hebben afgeleerd.
Onlangs verscheen in Nederlandse vertaling _De tas van de leraar_, de roman uit 2001 waarvoor ze de prestigieuze Tanizaki-prijs kreeg. Dat relaas van een ongebruikelijke liefde tussen een vrouw van achtendertig en haar oud-leraar van de middelbare school kan op het eerste gezicht heel andere koek lijken dan 'God', maar toch zijn er ook raakvlakken. Het opvallendste is misschien de behoedzame, zelfs kuise emotionele toenadering tussen de twee hoofdpersonages. Verder zit ook in _De tas van de leraar_ een hoofdstuk met fantastische elementen. Die inslag vind je terug in veel van Kawakami's werk, en ook in dat van menig andere Japanse auteur. Haruki Murakami is dus lang niet de enige in wiens verhalen pratende dieren opduiken. Die hebben een lange traditie in de Japanse volksverhalen.
Toch is de vanzelfsprekendheid waarmee het ik-personage hier over haar ontmoeting met de beer vertelt verrassend. Dat een en ander niet zo voor de hand ligt, blijkt uit de reacties van andere mensen die het duo tegenkomt. Het is natuurlijk niet moeilijk dit verhaal op allegorisch niveau te lezen en de beer te zien als symbool voor de 'vreemdeling', de 'ander', die komt inwonen in een nieuwe omgeving (in dit geval het niet altijd even xenofiele Japan). Kawakami suggereert ook dat de Japanners zelf hun aloude gewoonten hebben vergeten, terwijl de nieuwkomers ze wel vol goede wil in acht houden, zoals het aanbieden van noedels aan de buren wanneer men ergens zijn intrek neemt. Die gewoonte komt eigenlijk voort een woordspeling. 'Soba' is het Japanse woord voor een soort boekweitnoedels, maar geschreven met een ander Chinees karakter betekent het 'naast'. De beer is ook opmerkelijk voorkomend en praat bijzonder beleefd, iets wat volgens sommigen nogal wat Japanners tegenwoordig ook lijken te hebben afgeleerd.