Poëzie

De lach van Rutte

K. Michel

En dan op een dag

  • een doodgewone doordeweekse dag
    tijdens een normale niets aan de hand persconferentie
    zo rond een uur of vier -
    na al dat jarenlange glimlachen
    grinniken, giechelen, grijnzen
    gniffelen, ginnegappen, grapjurken
    lachebekken, proesten, schateren, dijenkletsen
    dubbelklappend naar adem happen
    schatert de premier het zó luid uit, zó breed en
    gul en gretig, extatisch en spastisch
    zó open en vol overgave
    dat zijn lach letterlijk van zijn gezicht spat
    en op de grond smakt

om daar enkele seconden verdwaasd
beduusd tot zichzelf te komen
‘wah… wah… wie…’
om dan versuft maar vrij overeind te krabbelen
en het op een lopen te zetten
ja in blinde paniek alsof zijn leven ervan afhangt
de benen te nemen
weg, weg van hier de vrijheid tegemoet

weg van hem die verbaasd verbijsterd
half over het katheder hangt zijn gezicht
verfomfaaid zijn mond een slappe cheeseburger

terwijl alle journalisten zich als één man afwenden
‘wat?’ ‘wat?’ ‘waar?’
en naar buiten stormen zwaaiend met hun microfoons
‘volg die lach’
camera’s flitsen, deuren klapperen….

de geluidsinstallatie bromt
de airconditioning ruist
stofjes stofjes in het spotlicht
en het rumoerige hoeftrappelende geluid
dat traag in de verte wegsterft

Zie ook de originele versie zonder extra regelafbrekingen.

K. Michel (1958) studeerde filosofie. Zijn recentste publicaties zijn Speling zoeken (verzamelde poëzie, 2016) en Te voet is het heelal drie dagen ver (gedichten, 2016).

Meer van deze auteur

Uit:

Nummer 4/2014

Lees verder