Ik heb een volmaakte kiezel
mijn derde Poolse woord

kamyk zeg ik

tegen de maan
een ronde steen in mijn vuist

kamyk zeg ik

tegen de nacht die sluimerrokken
laat vallen over de tuin en het huis
maar vooral de tuin

wat bomen waren vloeien als oevers
van een rivier langs wat gras was

kamyk zeg ik

de kiezel glanst en zwijgt
in alle talen van mijn Poolse oma

ik weet niet wie haar moeders zijn
en of ik dat alleen wil weten

omdat ik ze aan de oever van de tuin
zie staan tot de enkels in het water
dat nog geen bloed is

of het uitmaakt dat ik iets herken
in de klanken van de kiezel

of ik verzin dat ik thuis ben
in de tocht die van een berg

een kiezel slijpt een oorsprong
wringt in mijn hand

ik zegt als ik

–