Wat zeg je van gevoelens? Wat denk je van herinneringen
die ieder behoorlijk innerlijk kapotkankeren? Die stuk voor
stuk mij dwingen te spreken over het bewegend doel dat ik ben?

Het wachten is op het gekantelde oog dat als een vagina de aarde baart.

Maar mijn geschiedenis is geboren uit een voorval dat onbeduidend en
aanvankelijk barmhartig was. En wie spoort mij helemaal aan om het tot
mythische gebeurtenis te promoveren? Ik, die bloedserieus mijn uren tel?

Het wachten is op het gekantelde oog dat als een vagina de aarde baart.

Mijn jeugd: au! Het leven: au! Waar zijn alle daden die ik heb vermorst? En
jij dan, met jouw verslaving aan jouw levensverhaal; waar hang je uit, nu ik
jou vervloek? Maffe vragen. Domme vragen. Malle vragen. Kromme vragen.

Het wachten is op het gekantelde oog dat als een vagina de aarde baart.

Want weet je waar ik ben blijven steken: weet je nog, op de scheikundeles? Men
giet een druppel in een rondkolf, voegt er een snufje uit een potje aan toe en hoera:
het begint te borrelen. De boel loopt over en besmeurt je zelfgekafte boek. (NEE!)

Je krijgt nooit meer terug wat je had, en als houvast resten de formules op het bord.

Dus waarom houd ik mijzelf nog voor het lapje? Waarom geloof ik nog dat er iets
moois te zeggen valt? Luister, kind, inmiddels vernam ik dat jij al die tijd niets hebt
ondernomen om de hele mikmak hartgrondig te vergeten. En ik weet ook dat jij dit weet!

Het wachten is op de schicht die een doodklap is en de flits die het leven blijkbaar was.