*Is hier de yoga? *vraagt een magere vrouw
die opeens in mijn woonkamer staat met een matje
onder haar arm. Ze heeft haar schoenen uitgedaan.

De yoga *zeg ik verschrikt. *Nee. Die is verderop.
Ik doe de deur op slot.

Hier is zeker geen yoga hoor ik
iemand door de brievenbus schallen.

NO YOGA schrijf ik met een rode marker
op drie vellen die ik voor het raam naast de deur hang.
Ik teken er een doodshoofd bij en een uitroepteken.

Wanneer er een groepje vrouwen voor de deur staat
om te vragen of noyoga een nieuwe cursus is
vermoed ik dat dit geen toeval kan zijn.

Jazeker kom toch binnen ik kan een les improviseren.
Een nieuw leven welkom welkom.

De benodigde sluitertijd zei je is te lang. Het licht
dat water op de negatieven tekent wordt uitgevlakt
door het licht van de golven die volgen.

Met andere woorden: het is onmogelijk
de zee te fotograferen bij nacht.

Je ontwikkelde een steeds dieper zwart
dat om zich heen leek te slaan.

Misschien wilde ik meer.
Was dit wel water?
Het is moeilijk een einde te zien in het donker

van golven waar ik bij heb gestaan.
Is op zijn minst de tijd die we aan het breken
ontbreken hebben besteed niet zichtbaar?

Ik houd mijn handen voor mijn ogen: ik ben er niet.
Zie je dat? Met andere woorden: zie je dat?