Een Kepler

Jan-Willem Anker

Ooit, in een verbijsterend verre toekomst, zal de zon opzwellen, enkele planeten verslinden en dan zo veel gas afscheiden dat er een planetaire nevel ontstaat. Van de aarde blijft weinig over. Welk hiernamaals kan zich daaraan onttrekken? Waar moet je dan nog naartoe reïncarneren?

De zon is niet zwaar genoeg om een zwart gat te worden, zijn kern blijft zwakjes schijnen, als witte dwerg. Mogelijk verandert hij daarna in een zwarte dwerg. Geen Costa del Sol meer, gast.

Zal er een Kepler zijn die aantekeningen maakt wanneer ons zonnestelsel verloren gaat? Hij kijkt naar de avondhemel, verwonderd over wat hij ziet: een lichtpluisje op zijn verstuivende reis. Hij loopt terug naar binnen en omhelst met zes armen zijn vrouw. Hij plukt een kever uit haar vacht en eet hem op. ‘Lieverd,’ zegt ze, ‘blijf van de kiwi’s af.’

Jan-Willem Anker (1978) is dichter en schrijver. In 2017 publiceerde hij de klimaatkomedie Vichy (De Arbeiderspers). Momenteel werkt hij aan een nieuwe poëziebundel.

Meer van deze auteur

Uit:

Nummer 8/2010

Lees verder