zoiets als oerknalgefluister
een gissing van dertien miljard jaren duisternis
van bevingen in het kwadraat
en terloopse bliksems
de wereld weet nog van niets behalve misschien de temperatuur
vanaf dat moment een indicatie van tijd
noem het middelpunt begrensd door een horizon

je onder het sterrenzeil doorwurmen
(weg van de zonnen)
aanwijzen waar de aarde de hemel raakt
(als er geen tijd is, heeft het heelal geen begin)
val er niet af! nog niet, verwerp je rode mantel
hang over de rand, adem de laatste aardelucht
spring!

vlieg zeg je vlieg
de aarde wordt een blauw-wit gemarmerde knikker
in het strooilicht van de opkomende zon
Mercurius, Mars, Uranus, Saturnus
je nadert Pluto
je kunt niet meer stoppen

getroffen door ruim twintig brokstukken van een komeet
men wacht erop richt de kijkers omhoog, zie! de botsing
onmogelijk te ontwijken gevaarte komt op ons af
de directe flits van iets ver weg van ons
is het de aarde zelf die op de vlucht slaat?

explosiepaddestoelen stijgen op
pluimen even hoog opspattend als bloedregens
het zijn de bespieders van hagelbuien, ze laaien op
het is de bliksem die Jupiter rondslingert
het vuur heeft hem aangevreten wanneer hij valt

rakelings schieten gehavende planeten
in hun loopbanen om de zon
verraden dat zij zijn ontstaan door botsingen
de kometen staan met hun staarten naar alle kanten
zijn onbeweeglijk geworden
(niemand let op de maan)
het is de zonnewind die opwarmt
het ingevroren veld meesleurt en
een deel uit de aarde rukt
in zo’n wolk zal gas tot stof tot keien
samenklonteren tot een pokdalig oppervlak
vol lichtloze schuilhoeken

na de inslag, een voltreffer, bleven donkergekleurde
stofvlekken maandenlang zichtbaar
van de teruggevonden kometen toen bleek het volgende:
de verschroeide satellieten van de zon, zoiets gebeurt
noem het opflakkering of daglichtzwermen
een oernevel rond een primitieve planeet
waarvan de terugkeer al eeuwen werd voorzien