we kunnen het verontreinigen,
zuiveren, ten eigen bate gebruiken,
eerlijk verdelen of opslaan.
zelf maken kunnen we het niet!

wel: dorst!

dat wij ons nog maar lang mogen
laven aan haar heerlijk nagenoeg
smaakloos dat textuur schrijft in
de bast van berken, zich in

jaarringen bekent, de vogeltrek
regelt, pekelzonden wegwast van lek-
kende kranen, gras groent, zich steeds
weer verzoent met broeder zon, koelt

de withete koortsen van dodelijk
uranium, zich onverwijld boort in dor-
stige mondjes van menig kluit aarde,
zwemmers draagt en gaten die zij

achterlaten geduldig weer vult,
nog wel, ja! maar nooit meer laat het zich
zomaar met een staf uit een rots
slaan, zelfs niet door Jan Haak

de kinderschrik met zijn verstopte
bietengoot, ‘goede’ relatie
en dikke knip;
zelf maken kunnen we het niet!

dat
de Big Bang
niet het begin is
geweest, maar een gedach-
testreepje of kommapunt, een
tot stikkens toe dichtgeslibde trech-
terhals; naar onderen een steeds breder uit-
waaierend spiegelverkeerd heelal
met daarin natuurlijk nog
niet goed zichtbaar
een soort
‘ons’
met een
omkeerbare
ethiek, een averechts
soort bijbelvastheid en mis-
schien wel een positiever koran-
correlatie, bankafspraak, co2-relatie om
zich daarna om welke reden dan ook op het punt
van zijn verste uitgestrektheid weer in
te krimpen, te verdichten tot opnieuw
zo’n verontrustende flessenhals
tot een pantoffeldiertje
de eerste aap
en missing
link
en
geen wit-
ruimte die
ons redt, redden
wil of kan, zand wrijft
in deze raderen, aderen, geen
hemels met een onderdrukt soort ondertoon
maar gewoon deze steeds dezelfde in- en uitademende,
in zijn onbegrijpelijk overstelpende omvang zich-
zelf beredderende, ontredderde,
zonder eind