Jou schrijven is per definitie de tijd tarten
Pogen het vormloze in mallen te passen, stevig en glad
Om daarna voor eeuwig te drukken op het wit van het blad
De strijd is geen reden om niet telkens opnieuw te starten

Je verschanst je in de uiterwaarden van de vaste vorm
Jouw woorden fonkelen in de ogen van de dagelijkse brij
Telkens als ik denk beet te hebben ontglippen ze mij
En ik sukkel achter ze aan bedelend om een norm

De bitterzoete strijd drijft mij naar de richel en de rand
Ongewapend maar vol hoop ten strijde in de koude uiterwaarden
Slijp ik mijn gehoor scherp en loer in laag water als een katvis

De kraamkamers weiger ik te plunderen maar ik leg fuiken aan de kant
Je ritme deint op het golven van het water als om mij te dagvaarden
Je kolkt bekoorlijk en knipoogt kort, de tijd grijnst en ik grijp weer mis