Door de evolutie van ons brein
kan het zijn evolutie scherper zien:
hoe wij zo slim geworden zijn,
en hoe gevaarlijk bovendien.

Terwijl de hersenkronkels zich hervormen verbuigen en verdelen en
vervangen wordt het waterhoofd een bol vol wormen die naar vrijheid zullen gaan verlangen.

Nu nog steeds een beetje vaag
en van het nieuwe denken zo vermoeid
en zo lang al na de Grote Bons

zien wij straks dat wij tot plaag
op deze aarde zijn gegroeid.
En dan verwijderen wij ons.

Is evolutie doelgericht?
Dan is mijn krabbelend ik een goed model:
van proza naar het voorbestemd gedicht.
“Survival of the future”. Alhoewel…

had alles eigenlijk anders moeten wezen?
Die voor mijn boeken omgehakte bomen!
Had aan dat schrijven en vooral dat lezen allang een einde moeten komen?

Of zijn wij allemaal maar melodie
waar wij als prachtig hulpeloze dingen
het doelloze gezang van ondergaan

en moeten meegenieten van al die
heerlijke gedaantewisselingen?
En dat wij daaruit en daarvoor bestaan?