Ik vind dat jij moet gaan. Jij moet blijven. Er is te veel aan de hand.
Jij moet blijven. Het minste wat ik moet willen.

Ik weet dat de wereld allang aan deze tuin, aan deze hardnekkige villa onttrokken is.
Als er iets van elders binnendringt, dan alleen in de hoofden van de kinderen
maar dat blijft allemaal buiten beeld.

Als alles zich verzamelt als een zwerm spreeuwen, als alles als een wolk om onze hoofden heen danst, dan niet de woorden, welk woord dan ook.

Maar er is natuurlijk geen als. Er is niet eens een sluitend argument. Er is iets dat er niet eens is, betekenis, net als het dier dat langzaam groeit, in dit liefhebbende meisje, de wolken die langs de hemel jagen, de zon op het gras, de honden in het huis opeens, de overtuiging die tot deze vrouw, die tot mij komt onder het geweld van haar mijn geweten.

Ik kan haar uittekenen. Haar ogen zijn niet zwart, misschien bruin, misschien groen.

De dagen trekken zich samen, iedereen is klaar. Ze hebben alles in zichzelf aangetroffen en moeten toegeven dat dit voor iedereen geldig is.

Er komt een natuurlijke afloop, niet lang nadat de honden vragend de kamer binnenlopen.
Dat weet ik.

Daar zijn ze.
Het is het verkeerde moment. Ze zijn te vroeg.

Danst de avond, dansen mijn zinnen
praat ik in zinnen niet eens tegen wie.

Is hij daar opnieuw en laat mij kijken
waar ik niet meer thuis was
of goed zicht had.

Het was een samenloop.
Van omstandigheden.
Waarin ik orde zag en angst
de opwinding om mijn verlossing
zijn behoefte aan een vijand of
omgekeerd, zijn verlossing, mijn vijand.

Altijd zijn lief maar de vijand
kan ook ik worden
zijn ondergang, zijn apocalyps.

Het was nodig en zwaar maar effectief
en hij en ik zijn evengoed als de dood
en hij en ik proberen
iets van het verleden uit te spuwen
die smaak in de mond, die van ons.

Zo dadelijk zal het om mij gaan.

Voor de afhandeling van het leven
heb ik doorgeleerd.
Ik ken de juiste manier
en de omslachtige manier
en in die laatste zit ook het gesprek
en het volume
om van hart tot hart te schreeuwen.

De dagen dat het stil blijft
neem ik de volgende opdracht door.
De wind staat klaar
nu alleen de reden nog.

Die komt niet van beide kanten
en aandacht wil ik het niet noemen.
Mijn dochter zit ertussen
weet zichzelf niet in elkaar te schroeven
maar moet ik dan
haar montagevoorschrift zijn
net nu de reden ook mijn middag
moet verbeteren?

De zeer besliste man vindt
dat het met twee woorden klaar is.
Hij heeft gelijk.
Ik weet dat het over een uur gaat stormen
en dan zou ik niet weten
wat je hier zit te doen
zeg ik haar.
Stormen. Doen. Twee goede woorden.