(juliette lobato 1926-2021)


we zullen iets moeten: ziel noch
zaligheid dus houdbaar al wat overbleef
al levenloos. ga
maar na: ik zit in de afleg en doe dat
in sneeuwjacht en snijdende kou.
drijfnat van zweet warm ik zeven nachten
waak ik om zielen te hoeden die op willen stijgen.
ergens is er het luchtpantheon waar voorouders
wonen. er staan dragers tot mijn beschikking
zij volgen de laatste covidregels nauwgezet
en dansen met grafkist op baar
zes man sterk de zwaartekracht trotserend.
maar waar zijn mijn zielen gebleven?
die smaken elkaar en strooien zich los tot
antwoorden strikvragen of hen dat beviel?
ik ben ze dus kwijt zal nooit
weten hoe zielen zalig wel en niet zichzelf mogen zijn


stel: de weelde van het vlees
dat vochtig uit zichzelf wil treden
was bezield en later weer betovering
die huidskleur werd nawerking
zonder weerga iets dat zomaar
diep in de prijzen kan vallen
tot verbijstering leidend een droom
die gestalte heet te zijn
waar dan ook maar zeker niet
het eigen vlezig wezen nog
en hoe dan toch bezield?
zodra het opleeft en in letters
klimt mag het een lichaam zijn
dat onherkenbaar treffend schoonheid tart
tot wat vervallend schimmen
in een ondertussenwereld bleken daar
dolen zij en zijn elkaar ten zeerste eigen tegendeel


elementen waren het
in eerste aanleg embryo’s
algauw zo tastbaar als de levende talen
van babylon glashelder van betekenis
een opbouw van wezen en werking
vlechtwerk in 3D zo’n megakoor brengt
liederen in veelvoud coloriet
waarvan je zegt dat is nou
wat nog niet te vatten vatbaar maakt
voorstelbaar als geheel zichzelf
toonkunst die vertoning is
en nog meer verdwijnen in verschijning
uitwas van gezamenlijk moment
in de woestijn waar onze lichamen behouden
blijven zonder sarcofaag dit
mummieleger zou het antwoord hebben
op de vraag wat ziel en tegenziel dan toch bezielde