’s Nachts straalt zij zachtjes poollicht uit
In haar verlaten armen wonen. De omhelzing
is een vertakking in het bospad,
eens zo ongenaakbaar

als de zwervende mist.
Andere dagen lijkt het
dat zij een waterval at.

De geur van gasreuzen, talkpoeder, Arabische
gom. Het zeilen van de continenten
is haar zondagsdans.

Ik trek een wachtpost op in haar parfum
van gebrande amandel en sandelhout,
gerafelde oesters. Is zij niet het middelpunt

van de wereld? Ik loop los in haar,
een labyrint om sierlijk in te dwalen.
Ik vereer haar zwarte steen, ruimtekind.

Soms heeft zij de hele atlas aan:
fjorden drijven grillig in haar ogen,
Afrika is een scalp aan haar riem.

Ik ben een angstige verovering.
’s Nachts straalt zij zachtjes poollicht uit
over mijn bemodderde laarzen in de gang.

Inktbloedingen

Doorgaans aard ook ik niet in gezelschappen dus liep ik
met een emmertje oogstend door imaginaire tuinen,
de inktbloedingen in het binnenland van mijn hoofd.

Ik fantaseerde over ontmoetingen met waterberen
en houtvissen. Verdwaalde als een voetnoot
onder aan een heuvel en leerde de bosbessentaal.

Ik schrok wakker in de lawaaimaag van een walvis
en luisterde naar zijn fluitende geheimen.
Spaarde olifantentranen als amuletten,

vlooien in mijn haar waren talismannen.
Mijn lichaam werd een opgesmukte serre.
Ik was een arrogante wonderdwaas die mythes spuwde.

Met een botervloot ging ik langs de scharnieren
opdat de knarsetandende aarde was ingevet.
Ik zat op de rug van een reuzenschildpad

en hobbelde rond de continenten
om overal mijn bloedneuzen te laten zien.
(Waar ik ook kwam kaderde men mijn zakdoeken in —

rorschachtesten van mijn grootheidswaanzin.)
Uiteindelijk ben ik blauw in de badkuip leeggelopen,
tegen de emaillen graftombe galmde mijn ego na.