Dit wat je ziet, kleurige buitenkant
die kunstig het verfraaide en ongewone
met valse syllogismen van de kleur wil tonen,
is een geslepen drogbeeld van het verstand;

dit waarin vleierij poogt met de hand
de gruwels van de jaren te verschonen
en door de strengheid van de tijd te honen
de vrees voor oud-zijn en vergeten bant:

is maar een bange kunstgreep die bedot;
is maar een bloemetje in de windeval;
is maar loze beschutting tegen het lot;

is louter een probeersel, dwaas en mal,
is louter krachteloos streven en, tot slot,
is ’t louter lijk, stof, schaduw, niemendal.