Een hand pakt schrijfschrift NZR2.00912FAU001 en markeert er mee in leisteen NZR2.00235STN001. Iemand tekent met kippenbot NZR2.00083FAU014 in het zand. De objecten worden in de grond gevonden, ooit, lang na te zijn gebruikt. De berichten verdwijnen. Gevonden voorwerpen vertellen over wat verloren is geraakt. Een catalogus met archeologische vondsten is meteen ook een catalogus van verdwenen bouwwerken, weggewaaide gesprekken en uitgestorven diersoorten. Van de plant alsem NZC1.00017, het hoofdbestanddeel van absint, worden pollen gevonden van 29.000 jaar geleden, toen Amsterdam nog steppetoendra was. Het ontwerp dat aan de basis ligt van hamerbijl NXSS.809879087 wordt al vierduizend jaar grotendeels ongewijzigd geproduceerd. Waar tijdperken lang alleen maar eiken, linden en iepen staan, duiken later de eerste versierselen op. De keramieken tegel NZR2.00196BWM001 met een motief van geabstraheerde bladeren bezit nog iets van de vitaliteit van de gekapte bomen. Spijker NZR2.000537MTL080 houdt decennia een plank op zijn plek. Honderden jaren daarna, vele malen langer dan de periode van actieve dienst en terwijl het hout van de plank misschien alweer meermaals is gereïncarneerd, houdt de ijzeren spijker – roestige paddestoel – nog vast aan de eigen vorm. De dingen van de mensen spreken van de vergeefse poging om te blijven.

Een hand pakt een tabletcomputer en scrolt door pagina’s. Het wolkendek aan digitale bestanden lost ooit op en alleen van de hardware worden restanten teruggevonden. Het neodymium, tantalum en goud uit printplaatjes geleidt geen in elektrische signalen omgezette berichten meer, maar vormt onder de grond een in duizenden minuscule scherfjes versplinterd juweel. De dingen die overblijven veranderen zelf in berichten voor de toekomst. Een mobieltje in de gracht laten vallen is ook schrijven.

Onze geschreven taal bestaat uit een beperkt aantal orthografische tekens. Logografische talen zoals het Chinees kennen veel meer symbolen die tenminste gedeeltelijk visueel hun betekenis overdragen. Opgegraven spullen vormen een nooit volledig vastgelegd, nooit volledig ontcijferd en oneindig uitbreidbaar alfabet. Ieder object zijn eigen letterteken. Pianotoetsen gaan er – eenmaal losgeraakt uit hun behuizing – voortaan alleen op uit. Ze tellen de verschillende sedimentlagen die ze tegenkomen en registreren hoogsteigen indrukken. De stenen die ooit de militaire barakken uit de gouden eeuw vormden, mengen zich met hun soortgenoten uit de eerste sociale woningbouw en ze wisselen van gedachten. Een oplaadkabel vindt in een tandpastatube de geschikte partner voor een langdurige omhelzing. In een ondergrondse dans die eeuwen duurt – extreme slow motion – dwarrelen frietvorkjes, ijslepeltjes en rietjes om elkaar heen. Door mensen gemaakte afbeeldingen zijn niet alleen verwant met verdwijnen, maar ook met verschijnen. Gevonden lettertekens spreken over wat nog komt.

亞日ꈊ人ッ▽.◉-◉◔ಠ〄☷≋⊡⊡ is het enige ding dat uit de bouw van semi-organische ruimtestations wordt teruggevonden, omdat het bij lancering wordt teruggeworpen richting aarde. Synthetische alsem 亞日눈༎༎ຶ亞.◎☷◔◉☷⊡ wordt grofweg dertig millennia na de eerste, biologische voorganger gevonden. Het korstmosachtige ▽〄༎ꈊ人.◎◉༎ຶꈊ༎ຶ◔▽☷≋ㅁ dat als restant ontstaat bij de massaproductie van quantumcomputers knippert na honderden jaren onder de grond nog steeds. Het composieten dopje 〴亞ッ日ꈊ人.◉ ͡°ʖ⊡☷≋ uit populaire doe-het-zelf-gentechnologische kits toont niet de wijzigingen die het mede heeft gefaciliteerd aan het lichaam van de gebruiker. Een hand pakt ッ日༎ຶ╬눈.-ㅅ-〄☷ಠㅁㅁ en beweegt door de lucht.