Zie verderop voor Nederlandse vertaling.

ek behoort aan hierdie land

hierdie land het my gemaak

ek het geen ander land as dié land nie

my liefde vir die land is oorweldigend

dis verstrengel en gehard

maar ondubbelsinnig

ek glo nie aan wonderwerke nie

maar die bestaan van my land is ’n mirakel

dit vergeet ek nooit – geen enkele oomblik nie

daar sit bloed aan my liefde vir hierdie land

gedoop in die drome van voorgeslagte

en die nagmerrie van groepsvoortbestaan

ek weet my land is ’n mensgemaakte mirakel

ek vergeet dit nooit – geen enkele oomblik nie, selfs

al lyk die mirakel soms asof dit uitmekaar val

selfs al begin die land soos ’n parodie van ’n mirakel lyk

selfs al val dit uiteen in stukke misdaad, ellende, gulsigheid

korrupsie, sinisme, dan herinner ek my nog altyd die mirakel

hoe verkwistend wil ons wees? hoeveel siekes, hoeveel

vermoordes wil ons begrawe aan die voete van die mirakel?

op misdadige wyse verspil ons mekaar se lewens, jaar na jaar

nie net seuns, nie net dogters, nie net babas, nie net oues nie,

dis die mirakel self wat ons begin verspil

die groot en seldsame kans wat ons van die geskiedenis gekry het

om ’n struktuur te skep wat ’n toevlugsoord is

vir die armes, die talentvolles, die dromers, die gewones

die verminktes – ’n staat op die kontinent wat omgee

ek behoort aan hierdie land

hierdie land het my gemaak

ek het geen ander land as dié land nie

waarom verkeer ons dan so in ’n permanente staat van lig-

geraaktheid, swakheid en verspeelde kanse – het ons

selfs die hoop verloor dat ’n beter lewe vir almal móóntlik is?

waarom bly ons gehipnotiseer toekyk

hoe kriminaliteit, korrupsie, geweld en rassisme

as alledaagshede uit ons werkplek en huise broei?

hoe gebeur dit dat ’n groep met soveel kreatiwiteit

so ’n vermoë tot wedergeboorte en koestering van die geringstes

hulleself in so ’n brutale toestand bevind?

my liefde vir die land is oorweldigend

dis verstrengel en gehard

maar ondubbelsinnig

ons is besig om slagoffers van onsself geword

ons leiers eersugtig vasgevang

in die wanhoop van kortsigtigheid.

dis asof ons geen benul meer het van die inspirerende

onderdele van medemenslikheid wat eens as teengif

gedien het vir ons gewelddadige gedrag teenoor mekaar

ons openbare stemme het niks meer geword as ’n verpakking

gevul met intimidasie en uitsluiting

angstig, agterdogtig, swetend, veragtend, oneerlik

ons rou en ons begrawe ons dooies in hierdie aarde

terwyl ons hoor hoe die mirakel afgemaak word

in die naam van die armes en “ons mense” en Westerse kultuur

ek behoort aan hierdie land

hierdie land het my gemaak

ek het geen ander land as dié land nie

my liefde vir die land is oorweldigend

dis verstrengel en gehard

maar ondubbelsinnig

ek glo nie aan wonderwerke nie

maar die bestaan van my land is ’n mirakel

dit vergeet ek nooit – geen enkele oomblik nie

(gebaseer op die woede van David Grossman, in De Standaard van 6 november 2006)

Pro Patria?

ik behoor toe aan dit land

dit land heeft mij gemaakt

ik heb geen ander land dan dit land

mijn liefde voor dit land is overweldigend

ze is verstrengeld en gehard

maar ondubbelzinnig

ik geloof niet in wonderen

maar het bestaan van mijn land is een mirakel

dat vergeet ik nooit – niet één ogenblik

er zit bloed aan mijn liefde voor dit land

gedrenkt in de dromen van voorgeslachten

en de nachtmerrie van het voortbestaan van de groep

ik weet mijn land is een door mensen gemaakt mirakel

ik vergeet dat nooit – niet één ogenblik, zelfs niet

al lijkt het mirakel soms uiteen te vallen

zelfs al begint het land op een parodie van een mirakel te lijken

zelfs al valt het uiteen in stukken misdaad, ellende, hebzucht

corruptie, cynisme, dan herinner ik mij altijd nog het mirakel

hoe verkwistend willen wij zijn? hoeveel zieken, hoeveel

vermoorde mensen willen wij begraven aan de voeten van het mirakel?

op misdadige wijze verspillen we elkaars leven, jaar na jaar

niet alleen jongens, niet alleen meisjes, niet alleen baby’s, niet alleen bejaarden,

het is het mirakel zelf dat we tussen onze vingers door laten glippen

de grote zeldzame kans die we van de geschiedenis hebben gekregen

om een structuur te scheppen die een toevluchtsoord is

voor de armen, de getalenteerden, de dromers, de gewone man,

de verminkten – een staat op het continent die ze niet in de kou laat staan

ik behoor toe aan dit land

dit land heeft mij gemaakt

ik heb geen ander land dan dit land

waarom verkeren we dan in zo’n permanente staat van licht-

geraaktheid, zwakheid en verspeelde kansen – hebben we dan

zelfs de hoop verloren dat een beter leven voor ieder mogelijk is?

waarom blijven we gehypnotiseerd toekijken

hoe criminaliteit, corruptie, geweld en racisme

als dingen van alledag uit onze werkplek en huizen gisten?

hoe kan het dat een groep met zo veel creativiteit

zo’n vermogen tot wedergeboorte en koestering van de allerarmsten

zich in zo’n erbarmelijke toestand bevindt?

mijn liefde voor het land is overweldigend

ze is verstrengeld en gehard

maar ondubbelzinnig

we zijn bezig om slachtoffer van onszelf te worden

onze leiders eerzuchtig gevangen

in de wanhoop van kortzichtigheid

het is alsof we geen benul meer hebben van de inspirerende

onderdelen van medemenselijkheid die vroeger als tegengif

dienden voor ons gewelddadige gedrag jegens elkaar

onze media zijn niet anders geworden dan een verpakking

vol intimidatie en uitsluiting

angstig, achterdochtig, zwetend, verachtend, oneerlijk

we rouwen en begraven onze doden in deze aarde

terwijl we horen hoe het mirakel wordt afgemaakt

in de naam van de armen en ‘onze mensen’ en westerse cultuur

ik behoor toe aan dit land

dit land heeft mij gemaakt

ik heb geen ander land dan dit land

mijn liefde voor dit land is overweldigend

het is verstrengeld en gehard

maar ondubbelzinnig

ik geloof niet in wonderen

maar het bestaan van mijn land is een mirakel

dat vergeet ik nooit – niet één ogenblik

(gebaseerd op de woede van David Grossman, in De Standaard van 6 november 2006)