1. Niet het eilandmeisje dat ik ooit moet zijn geweest

2. Geen apologie

Eén krappe seconde keek ik niet uit. Schelle ochtendgeluiden. Een bonkende wasmachine. Het raspende geblaf bij de buren. Krekels, diep weggestopt in het zonovergoten kraterlandschap. De wind in huis en de zee die raast boven alles wat weegt en zich onzichtbaar waant en dat onvertaalbare gekrijs, klein en stevig, ergens vandaan, schuin links van mij of diep vanuit mijn buik misschien, de spuug- en etensvlekken op mijn lyrisch witte uniform, pas gewassen, nee zo kon ik niet naar mijn werk. Dat geloei, stil werd ik ervan, een ijsvlakte met zo’n pijlsnelle drone die er vlak overheen scheert, over mijn huis, over mijn eiland – kijk, dat zwart-witte figuurtje daar, dat ben ik, een flakkerende ziel terwijl een ijssplinter ter grootte van een wolkenkrabber achter haar losschiet en met een trage spoed uit elkaar barst. Het rimpeleffect van zo’n breuk, het ging zo snel, alles scheurde, koplampen die op mij af blijven stormen, die er al zíjn, heel dichtbij, lichtgevende ogen zonder pupillen kunnen niets zien dus je trapt op de rem, geeft instinctief een ruk naar rechts en opeens is het daglicht hermetisch achter slot en grendel en toen was ik het kwijt en was ik alles kwijt, ijsklont klapte op ijsklont, zo streng en massief dat ik kraakte, wit was mijn spierwitte uniform maar daaronder was ik zwart en naakt, mijn naamkaartje had ik alvast opgespeld, veel patiënten vergeten wat ik ben want naamloos ben ik git en inkt en roet, een donker spook dat bij de bedrand staat, het gordijn dichttrekt, de hartslag inspecteert en glimlacht, altijd glimlacht, ik ben wel wat gewend.

3. Geen restitutie

4. Geen nieuws

Na een zoektocht van uren werd de vrouw gevonden, dochter van ons eiland, gekleed in een besmeurd verpleegstersuniform, ergens op de rotskust aan de zuidoostkant ter hoogte van de Coloradotoren – het gesteente en de rotsen die ons eiland zo fraai aftekenen zijn, zoals u allen weet, van diverse oorsprong, zoals vulkanisch lava, kwartsdioriet, tonaliet, hooiberggiet en kalksteenkoraal. De vrouw verklaarde dat ze niet kon zwemmen, dat ze zich niet verzetten zou, echt waar, dat haar kind was meegesleurd door de rivier die klaar was als kristal. Kortom, het betrof een kristallen rivier. Wat wij niet kunnen rijmen. Want zoals wij allen weten kent ons eiland geen rivier. Geen permanente. Wel zijn er zogenaamde rooien, kloofvormige dalen in het heuvellandschap die zich in de regentijd met water vullen. De vrouw zonder verwantschap vermoedde dat zij haar kind iets ergs had aangedaan, eerst had het nog afgrijselijk geschreeuwd om iets en ze verklaarde dat ze steen voor steen ons wingewest doorzoeken zou, dit vruchtbaar stukje grond aan alle kanten door een watermuur omringd, op zoek naar die rivier van puur kristal waarin haar kind verdwenen was en heel haar toekomst en verleden, in een verschrikkelijke stroming, zoals een stukje zeep dat uit je handen floept – mevrouw, een kind is toch geen stukje zeep, maar dat begreep ze niet, waar ze het kindje voor het laatst had horen gillen, krijsen, bidden, prevelen, stelt u zich voor, honderden buffels die massaal op hol slaan na een aanval van een heel klein troepje leeuwen, vier, vijf leeuwen, echt niet meer, en dan verdrinken, dat hese gejank van al die levende wezens zonder grammatica of geloof, het spetteren, de zwakste dieren door hun soortgenoten verpletterd – de autoriteiten hoorden alles lijdzaam aan, een doodgewone moeder en haar kind, aan de rand van een heimelijk, vloeibaar wonder, een piëta en toen gleed het weg en zij liet los. En de rivier die (als wij haar geloven mogen) ons eiland zo-even nog in tweeën had gespleten, als een dispuut, in hier en daar, in schamel en gegoed, viel stil en droogde binnen drie, vier tellen op. Het water sloot zich en was kwijt. Niemand die iets heeft gezien, gehoord of het kan navertellen. Hoe vvolg je het onbestaanbare terug naar zijn bron? Met een vergrootglas? Met een landkaart? De wind die uit één richting in je rug blijft porren, als een stok, tot je er gek van wordt. Nota bene in de moessonmaand. Naar het kind wordt nog gezocht.

5. Geen verval

6. Geen spam

Van: l1awxma1@btconnect.com
Verzonden: woensdag 13:17
Onderwerp: RE: Bericht plaatsen
ik neem contact met u op in de hoop dat het goed met u gaat? dit bericht betreft mijn onbevlekt ontvangen kind dat verdween in een rivier die kan ik niet terugvinden hoe ik ook zoek. op een eiland midden in een zee van water dus u kunt er niet echt bij maar dit eiland bestaat! spookschepen meren al eeuwenlang aan en hun spookbemanning houdt huis met zweepslagen en stretchers op de stranden! hier woon ik samen met andere schatmeesters waarvan ook niemand nog gelooft dat zij bestaan, edoch zij vragen niet om hulp ter waarde van zes miljoen vijfhonderdduizend amerikaanse dollar of iets dergelijks, ook niet om verlossing of om troost maar ik sta op een heuvel en ik zwaai naar u, kunt u mij zien, zwaai dan terug en help mij zoeken! niets meer te betwijfelen en niets te vrezen want op een dag zal ik het vinden, volwassen en volgroeid maar met mijn naam nog op de lippen, in de volle zon onder een maan vol sterren want mijn kind is mijn getij, mijn zwarte goud. volg mij geheel vrijwillig 24 uur per dag! hoe ik de loop van de ontwaterde rivier die mij aanhoudend roept en uit een steenrots is ontsprongen achtervolg, ik smeek u sta mij bij, dan volg ik niet alleen als ik u kan vertrouwen.

7. Geen malaise

8. Geen spam (afbeelding kan bevatten: 1 mens die glimlacht, schreeuwt, zit, bidt)

[…] het ding met transcendentie is dat je niet eeuwig leeft, in feite ga je er helemaal niet op in het is gewoon een kopie van je oorspronkelijke zelf, omgezet in een volgende vijfde zesde dimensie wie zal het zeggen. dan is er ook het feit dat mensen bereid zijn zichzelf om te brengen of te sterven ook al is dat onmogelijk, zoals verdrinken in een rivier die niet bestaat maar nochtans zich verheft en haar bruisen verheft en haar aanstoting verheft en dat, oh yeah, is waarschijnlijk omdat je bent belogen over de echte waarheid achter het ingaan in een vierde vijfde dimensie wie zal het zeggen. maar de waarheid is je hebt slechts één brein. en dat je brein geen dimensies bevat maar een plat vlak is zonder energie. wat je aan het maken bent, is geen kopie van je brein maar een replica gegenereerd uit je verleden! zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb. zeg dat niet!

9. Geen rust

10. Geen rivier

Ik ben. Een rivier. Zwart als. Een scheur. Ben ik niet. Wijs en niet. Van mij. Ik stroom. Op een eiland. Slaat het. Nergens op. Rivier te. Zijn maar. Ik besta. Voordat ik droog. Val. Ketens. Dieren. Kralen. Wrakhout. Kledingstukken. Mensen. Muntstukken. Alles slorp. Ik op. Lust ik. Rauw ik. Draai mijn. Hand niet. Om voor. Een goed. Gesprek wie aan. Mijn oevers staat. Heeft het. Niet meer. Dan troost. Ik droog of. Niet een tropisch. Eiland met. Een rivier wat. Een giller. Laat staan. Laat staan. Een waterval. Wie vraag ik u. Verzint zoiets. Wacht daar. Loopt het. Antwoord af. En aan. Een wezen gehuld. In een. Uniform. Eerst wit. Als een ultimatum. Nu vuil-grijs. Met modder- en bloedvlekken. Wat een. Contrast met haar. Volkomen. Uitgedroogde huid. Wat. Lacht ze. Hard wat. Roept ze. Nou. Ik zeg. Wat roept u. Nou. Als u niet. Vindt wat. U zo. Dringend zoekt. Kom zwem. Dan in. Mij wees. In mij. Al. Viel ik. Droog al. Ben ik niet. Maar ach. Ze kan niet. Zwemmen roept. Ze hard en slaat. Mijn oppervlak dat. Doet geen. Pijn. Want ik. Ben. Een constructie. Van woorden. In geen. Enkele taal ook. Geen abstracte. Een lichte. Groeve in de. Rotsvlakte ben. Ik vloeibare. Wildernis steek. Je over. Word je. Geboren. Of betreed. Je het. Donker je. Stapt moeiteloos. Over mij. Heen als. Over. Een klaterende. Houten. Vloer al. Ben je. Een toerist. Desnoods een. Kolonist. Maar wie. In mij. Gelooft. Wacht. Narigheid. Ellende. Beroerdigheid. Ook op. Dit eiland. Eén dag. Koningin te. Zijn of. Koning der. Blinden.

11. Geen afloop