‘Geen dood – bestaan – daad – ondaad – is ooit
“Ontijdig – onnatuurlijk”.
Alle actie
Binnen de wet – of het was niet.’
– Elsa von Freytag-Loringhoven

Het komt door het slechte slapen. Niet door de staat van de wereld. Niet door witte broeken en verdacht bont, niet door emotieretentie, niet door jicht of dauwachtig links, niet door moeder. Niet door Dutch India, niet Danish India, niet French India, niet Austrian India en zeker niet British India of arrestaties in Bombay. Niet Rand-rebellie. Niet de burgerlijkheid, niet het chauvinisme of patriottisme, niet de veldparaplu, niet de segregatie of lynchpartijen, niet Ozawa versus VS, niet door de free white person, niet de vormeloosheid van de centristen, niet de afhankelijkheid van de arbeidersklasse, niet de oprichting van de Sovjet-Unie, niet de opkomst van Soso of de ondergang van het Ottomaanse rijk. Niet door de Wankelmotoren. Niet de vitamine E en niet het hyacintmeisje. Zeker niet door het flauwvallen en de hysterie na evangelisatie. Niet het verdwijnen van de Koreaanse tijger, de berberleeuw en de Californische grizzlybeer. Niet het passéïsme, niet het futurisme.

Je klautert omhoog of omlaag als een gietijzeren minnaar. Een onuitsprekelijke walging omhult je automatische stappen. Vergeet niet dat bewegingen ontstaan als reactie op een situatie met een tegenovergestelde meerderheid.

Je voelt je swingend en denkend, de eend vertelt je dat je naam Wellington Clock Day is. Je voelt je modern en kwantummechanisch. Een eenentwintigste-eeuwse klok.

Je ontdekt de broek van de heer om te schrijven. Je erectie; in melkachtige boter. Je comfortabel eentonige voorhoofd wil de bubbelinkt. De omringende triomf maakt je bewusteloos en serieus. Met je schrijven wil je de man van alles ontdoen, hem vervangen in zijn onmenselijkheid. Wat is menselijk? Alleen door het eten van dieren kun je je deel van de natuur voelen, het dier deel van jezelf maken.

Doe bijna, lukraak zeg je maar. Alle schrijven is niets anders dan verwarde en onsamenhangende dromen. Kijk hoe de wil brandt en ontbrandt, naar welke zeepbel je verlangt. Apathisch vierkant in 1922. Symmetrie nabij, je hebt je laten pasporteren in deze ladderwereld, zand, over haar.

Je pompende aanwezigheid, je grijnsgrauwe avonden, deze urine, deze swingkoude iets internettigs. Bijna honderd jaar heb je gemeten, gerijmd. Verouderen tot je jood in overspoelde spanvorm. Zelfs pijpmeisjes met terrasknieën! Op pijpkamp!

Gestopt met begroetingshervormingen, het keek door het raam, je moet nadenken, zoveel gewilde ontwerpen, ijdelheid verzamelt alle profeten. Jij stelt je liever voor als een gek.

Wat een jaar… Bijna aan de overkant… In de verte roept een uil: oehoe oehoeeee

Op de kerfstok van ochtend hees de club de vlaguil, driehoekig en rood.